အ႒မေျမာက္အေလ့အထ - ၆

Posted September 3rd, 2007 by MyanmarScholar

in

• Social

(စြမ္းရည္ျမင့္မားျခင္းမွ ႀကီးက်ယ္ေျပာင္ေျမာက္ျခင္းသုိ႔) ေကာင္းျမတ္ေက်ာ္စြာ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား၏ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈသည္ မိသားစုလယ္ယာလုပ္ငန္းထက္ အဆမ်ားစြာသာမွန္း သိလာၾကေသာအခါ လယ္ယာမား ၉၁ ရာခုိင္ႏႈန္းသည္ စက္မႈလုပ္သားမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ စက္မႈေခတ္တြင္ မိမိ၏လယ္ယာလုပ္ငန္းကို စက္ပစၥည္းကိရိယာထြန္းကားမႈႏွင့္ ဆက္စပ္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေသာ လယ္သမားအခ်ဳိ႕ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္ၾကသည္။ ယေန႔တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၌ လူဦးေရ၏ သံုးရာခိုင္ႏႈန္းသာ လယ္သမားမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံအတြက္ စားေသာက္ကုန္သီးႏွံမ်ား အေျမာက္အျမားထုတ္ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္၊ ဉာဏ လုပ္သားေခတ္တြင္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈသည္ စက္မႈေခတ္ထက္ အဆ ၅၀ သာႏိုင္ပါမည္လား။ စတီဖင္ကိုေဗးက သာႏိုင္ပါသည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ႏွစ္ဆ၊ သံုးဆမကပါ။ အဆ ၅၀ သာႏိုင္ပါသည္ဟု ကိုေဗးက ဆိုသည္။ သက္ေသအျဖစ္ မိုက္ခ႐ိုေဆာ့ဖ္၏ နည္းပညာအရာရွိခ်ဳပ္ေဟာင္း နသန္ မာေဗာ့ဒ္၏ စကားကို ကိုးကားသည္။ “ထိပ္တန္းေဆာ့ဖ္၀ဲပညာရွင္ ေတြဟာ သာမန္ေဆာ့ဖ္၀ဲပညာရွင္ေတြ ထက္ ဆယ္ဆ၊ အဆတစ္ရာ၊ တစ္ ေထာင္မကပါဘူး။ အဆတစ္ေသာင္းေလာက္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ ကြာဟပါတယ္” ဟူေသာ စကားျဖစ္သည္။ တန္ဖိုးရွိေသာ ဖန္တီးမႈမ်ား အတြက္ ထူးကဲအခြင့္အလမ္းမ်ား လမ္းဖြင့္ေပးထားသည့္ အဖြဲ႕အစည္း လုပ္ငန္းမ်ားသည္ အလားအလာမ်ား သြန္ထုတ္ခြင့္ေပးထားေသာ အလြန္အဖိုးတန္သည့္ အရည္အေသြးရွိပညာသံုး လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ဤအခ်က္ မွန္သည္ဟုလက္ခံလွ်င္ ကေလးငယ္ မ်ား ‘ဇ’ ျပေလ့ရွိသည့္ အလားအလာ မ်ားအတိုင္း ျပဳလုပ္ခြင့္ေပးၾကည့္ဖို႔ စဥ္းစားသင့္ပါသည္။ ဉာဏအလုပ္ (Knowledge Work) သည္ အဖြဲ႕အစည္း၊ လုပ္ငန္း သို႔မဟုတ္ မိသားစုမ်ား၏ ျပဳလုပ္ၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား အားလံုးကို တြန္းအားေပးႏိုင္၊ အရွိန္အ၀ါ လႊမ္းမိုးႏိုင္သည္။ အမွန္တကယ္တြင္လည္း ဉာဏလုပ္သားမ်ားသည္ အဖြဲ႕အစည္းအားလံုးတြင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံ မႈမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ၎င္းတို႔ က Focus လုပ္သည္။ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ အဖြဲ႕အစည္းလုပ္ငန္း၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ေကာင္းမြန္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ရင္းႏွီးထားမႈမ်ားကို အသံုးတက်ျဖစ္ေရး တြန္းအားေပးသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ စက္မႈလုပ္သား ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ယခင္ေခတ္အဆက္ဆက္ ေျပာင္းလဲမႈအတိုင္း ဉာဏလုပ္သားေခတ္သို႔ ေျပာင္းလဲ၀င္ေရာက္ လာၾကမည္လား။ စတီဖင္ကိုေဗးကမူ ထိုသို႔ျဖစ္လာမည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ ျပင္ပမွ လုပ္ငန္း တာ၀န္ ခြဲယူေဆာင္ရြက္ေပးမႈ (Outsourcing) ႏွင့္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္မႈ တို႔၏ တိမ္းညႊတ္ခ်က္သည္ ေနေရာင္လာခါနီး ႏွင္းစက္ပမာျဖစ္ေနသည္။ ဤျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခု၏ လားရာသည္ လတ္တေလာကိုင္တြယ္ရမည့္ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာပင္ ျဖစ္လာသည္။ တကယ့္ အေျခအေနမွန္မွာမူ စက္မႈ ေခတ္၌ အလုပ္အကိုင္မ်ား ဆံုး႐ႈံးရ ျခင္းသည္ ပညာလုပ္သားေခတ္သို႔ ကူးေျပာင္းရာတြင္ စီးပြားေရး၌ အေျပာင္း အလဲျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ထက္ အစိုးရေပၚ လစီႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ကုန္သြယ္ေရး သေဘာတူညီခ်က္ (Free Trade Agreement) မ်ား၏ ခြၽတ္ယြင္းမႈ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ေခတ္သစ္အတြက္ ယေန႔လုပ္သားအင္အားစုမ်ား ေလ့လာ ခံယူရမည့္ စိတ္သစ္၊ အရည္အခ်င္းသစ္၊ ကိရိယာသစ္မ်ားအတြက္ အတား အဆီးမ်ားရွိေနမည္လား။ ပီတာဒရပ္ကား က စက္မႈကာယ လုပ္သားေခတ္ႏွင့္ ယေန႔ ဉာဏလုပ္သားေခတ္ကို ဤသို႔ ယွဥ္ျပသည္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစုတြင္ အေရးအႀကီး ဆံုးႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္မႈ၏ အဆံုးစြန္မွာ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ (Manufacturing) တြင္ ကာယလုပ္သားမ်ား၏ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ ေခါက္ခ်ဳိး (Fifty-fold) ျမင့္ တက္လာေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုတြင္ အေရး အႀကီးဆံုးေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈအတြက္ လိုအပ္ခ်က္မွာကား ဉာဏအလုပ္ႏွင့္ ဉာဏလုပ္သားမ်ား၏ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ အလားတူေခါက္ခ်ဳိး ျမင့္တက္ေရးျဖစ္ သည္။ ၂၀ ရာစု ကုမၸဏီတစ္ခုအတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးအရာမွာ ထုတ္လုပ္ေရးဆိုင္ရာ ကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ား (Production Equipment) ျဖစ္သည္။ ၂၁ ရာစုတြင္ အင္စတီက်ဴးရွင္းတစ္ခု (စီးပြားေရးလုပ္ငန္းျဖစ္ေစ၊ စီးပြားေရး မဖက္ေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္ေစ) ၏ တန္ဖိုး အရွိဆံုးအရာမွာ ဉာဏလုပ္သားႏွင့္ ၎င္းတို႔၏ ထုတ္လုပ္မႈစြမ္းအား (Knowledge workers and their productivities) ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ (Management Challenges for 21st Centaury by Peter F. Drucker ) သမိုင္းဆရာႀကီး အာႏိုး တြိဳင္ဘီ က လူႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္းတို႔၏ သမိုင္း ကို အေကာင္းဆံုး အႏွစ္ခ်ဳပ္၍ စကား လံုးေလးလံုးျဖင့္ ေဖာ္ျပႏိုင္သည္ဟု ဆိုသည္။ ယင္းမွာ Nothing Fails Like Success. (ေအာင္ျမင္မႈေလာက္ ဆံုး႐ံႈးတာမရွိ)ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္း အားျဖင့္ စိန္ေခၚမႈတစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ရ ေသာအခါ ယင္းစိန္ေခၚမႈႏွင့္ ညီမွ် ေသာ တုံ႔ျပန္မႈျပဳႏိုင္ျခင္းကို ေအာင္ျမင္ မႈ (Success) ဟု ေခၚၾကသည္။ သို႔ ေသာ္ စိန္ေခၚမႈအသစ္တစ္ခုႏွင့္ ထပ္ ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ ယခင္နည္းေဟာင္း ျဖင့္ တံု႔ျပန္၍မရ၊ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အ႐ႈံး (Failure) ဟု ဆိုရသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ဉာဏလုပ္သား ေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လူသားအစြမ္းအစမ်ားကို (လံုး၀) အသံုးခ်ခြင့္မရေသာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ စက္မႈေခတ္ပံုစံခြက္ႀကီးထဲတြင္ လည္ပတ္ေနရသည္။ အရင္းခံေစ့ေဆာ္ မႈ (Voice) ႏွင့္ လားလားမွ်မအပ္စပ္။ ဤသည္မွာ အံ့အားသင့္ဖြယ္ ေတြ႕ရွိခ်က္ျဖစ္သည္။ ယေန႔လုပ္ငန္းမ်ား တြင္ လႊမ္းမိုးေနဆဲျဖစ္ေသာ စက္မႈ ေခတ္စိတ္ဓာတ္သည္ ဉာဏလုပ္သား ေခတ္ႏွင့္ စီးပြားေရးပံုစံသစ္တြင္ အလုပ္မျဖစ္လွေပ။ လက္ေတြ႕အေျခအေနတြင္ မူ ယင္းသို႔ က်င့္သံုးေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ မၾကာခဏ ဆိုသလိုပင္ ယင္းစိတ္ထည္ ၏ လႊမ္းမိုးမႈအတိုင္း ဆက္ဆံေဆာင္ ရြက္ျခင္း၊ စီမံခန္႔ခြဲျခင္း၊ တြန္းအားေပး ျခင္းႏွင့္ သားသမီးမ်ားအေပၚ စည္း ကမ္းခ်မွတ္ျခင္းအထိ လုပ္ေဆာင္ေန ဆဲ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းျမတ္ေက်ာ္စြာ