အခ်ဳိးအေကြ႔
လမသာေသာ္လည္း ၾကယ္စံုတို႔၏အလင္းျဖင့္ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဒီဇင္ဘာလလယ္ ညတစ္ည၏ သန္းေခါင္ ကာလကို လွပေသာ အ,ကာလဟု သတ္မွတ္ႏိုင္ပါသည္။ ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းတြင္ ၾကားလိုက္ရေသာ ေခြးေဟာင္သံမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးေနသည့္ စစ္ဖိနပ္သံမ်ားသည္ ထိုည၏ အလွကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ေလသည္။
ထိုစစ္ဖိနပ္သံမ်ားကို ၾကားၾကားျခင္းမွာပဲ က်မ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ခ်လိုက္သည္။ သူတို႔ ဒီည ငါ့ဆီကိုမ်ား ေရာက္လာ မလားဟု သံသယတ၀က္ႏွင့္ ေတြးခဲ့မိေသာအေတြး မွန္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း က်မသိလိုက္သည္။ သူတို႔ က်မဆီလာေနၾကၿပီ။ ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္၀န္းက်င္ခန္႔က်မဖက္ကအခ်ိန္ရလိုက္ေပမယ့္ က်မထြက္ေျပး ဖို႔ မစဥ္းစားမိပါ။ က်မနံေဘးတြင္ အသက္႐ႉသံ မွန္မွန္ႏွင့္ အိပ္ေမာက်ေနသည့္အဖြားကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့့္ လိုက္မိသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွ အေဖ၏ စည္းခ်က္ ညီေသာ ေဟာက္သံကိုလည္း ၾကားေနရသည္။
“အိမ္ရွင္တို႔ ... အိမ္ရွင္တို႔”
“ဧည့္စာရင္း စစ္မလို႔ဗ်ဳိ႕”
“တံခါးဖြင့္ပါဦး”
အိပ္ေမာက်ေနေသာ လူႀကီးမ်ားက ႐ုတ္တရက္ မႏိုးသည့္မို႔ အိမ္တံခါးကို က်မကိုယ္တိုင္ ဖြင့္လိုက္သည္။ ဒုတိယ အဆင့္ ၿခံတံခါး။
“ကၽြိ ...”
ၿခံတံခါး၏ က်ပ္ေနေသာ ပတၱာျမည္သံဆံုးဆံုးျခင္းမွာပဲ ေသနတ္ကိုင္စစ္သား ဆယ့္ငါးေယာက္တို႔ ၿခံထဲကို ေ၀ါခနဲ ေျပး၀င္ လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ၿခံအႏွံ႔ ထြက္ေပါက္မရွိေအာင္ ေနရာယူၾက၏။ က်မက ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး သားမို႔ တည္ၿငိမ္ေနေပမယ့္ လူသူသံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ရာမွႏိုးလာၾကေသာ အဖြားႏွင့္ မိဘမ်ားကေတာ့ ၿခံထဲ မွာ ျပည့္ေနေသာ စစ္သားမ်ားႏွင့္ အရပ္၀တ္ မ်ားကို ၾကည့္ကာ တုန္လႈပ္ဟန္ ေပၚေနၾကသည္။ သူတို႔က က်မ နာမည္ကို ေမး၍ မွန္ကန္ေၾကာင္း အတည္ျပဳေစသည္။ သူတို႔ ရြတ္ဆိုျပေသာ နာမည္ပိုင္ရွင္မွာ က်မျဖစ္ ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားေသာအခါ ဤသို႔ေျပာေလသည္။
“က်ေနာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာရသလဲ ... ခင္ဗ်ား ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိမွာပါ”
႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ေသာ္လည္း ၾကင္နာမႈကင္းမဲ့ဟန္ ထင္ရွားေသာ မ်က္လံုးမ်ားရွိသည့္ အရပ္၀တ္ႏွင့္လူက က်မမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ေျပာ၏။ က်မက ေခါင္းမၿငိမ့္၊ ေခါင္းမခါဘဲ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္၍ ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ သူ႔စကားကို က်မ နားလည္ေၾကာင္း အေျဖေပးလိုက္သည္။ ခဏတာအခ်ိန္ အတြင္းမွာပဲ က်မတို႔ အိမ္တအိမ္လံုးကို အမႈိက္ပံုတခုသဖြယ္ ျဖစ္သြားေအာင္ သူတို႔ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြၾကသည္။ သူတို႔ယူသြားမည္ဟု ရည္ရြယ္ကာ စံုပံုထားေသာ ပစၥည္းပံုထဲတြင္ က်မ၏ တန္ဖိုးႀကီး ရွားပါးေသာ စာအုပ္ေတြပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကက္ဆက္ေခြမ်ားႏွင့္ က်မ၏ ဒိုင္ယာရီ။
“ခင္ဗ်ား ... က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ”
ေအးစက္ေသာ မ်က္လံုးပိုင္ရွင္၏ စကားသံအဆံုးမွာ အဖြားႏွင့္ အေမ၏ အာေမဋိတ္သံ။ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိး ၍ အေၾကာင္း ရင္းကို ေမးျမန္းသံမ်ားကို ေက်ာခိုင္းကာ က်မ အ၀တ္အစား အပိုတစံု၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံႏွင့္အေႏြးထည္ တထည္တို႔ကို အိတ္တလံုးထဲ ေကာက္ထည့္သည္။ က်မ ပစၥည္းအိတ္ အဆင္ သင့္ျပင္ၿပီးေသာအခါ ေသြးတိုးရွိေသာ အဖြားက ေသြးမ်ားတက္ကာ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနၿပီ။ အဖြားကို စိုးရိမ္ တႀကီး ေအာ္ေခၚေနေသာအေမ့အသံ၊ အိမ္နီး ခ်င္းမ်ားႏိုးလာကာ အဖြားကို၀ိုင္း၀န္းျပဳစုဖို႔ ျပင္ဆင္သံ၊ဆရာ၀န္ ေခၚဖို႔ တိုင္ပင္ေနၾကသံမ်ားကို ခ်န္ထားခဲ့၍ ေသနတ္ကိုင္ စစ္သားမ်ား ေခၚေဆာင္ရာသို႔ က်မလိုက္ခဲ့ရသည္။
ငါးမိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ လမ္းထိပ္အေရာက္မွာ ေသနတ္ကိုင္စစ္သားႏွစ္ေယာက္ ေစာင့္ေနေသာ ရိန္းဂ်ားကား မည္းမည္းႀကီးကို ေတြ႔ရ၏။ သူတို႔က က်မကို ကားေပၚတက္ခိုင္းသည္။ က်မကားေပၚေရာက္၍ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္မိစမွာပဲ က်မမ်က္လံုးကို အ၀တ္မည္းႀကီးႏွင့္ စည္းေႏွာင္လိုက္တာ ခံလိုက္ရသည္။ အဆံုးအစ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေသာ အေမွာင္ခရီး တခုကို က်မ စတင္ထြက္ခြာခဲ့ရၿပီ။ ထိုခရီးအစမွာကတည္းက ေမးခြန္းမ်ား၊ အေျဖမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။
ကားက ပံုမွန္ေျမျပင္ထက္ျမင့္ေသာ အေနအထားဆီ ဦးေမာ့ေမာင္းႏွင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ခံစားမႈအရ သိလိုက္ သည့္အခ်ိန္မွာ က်မလည္း ေခါင္းထဲက အေမးအေျဖမ်ားကို ေခတၱရပ္တန္႔လိုက္သည္။ ဘယ္အရာေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာ၍ ဘယ္အရာ ေတြကို ထိန္၀ွက္ခ်န္လွပ္ထားရမည္လဲ ဆိုတာေတြကို ကန္႔သတ္ၿပီးစျပဳၿပီ။ မ်က္လံုးကို စည္းထားေသာ္လည္း ႐ႉ႐ႈိက္ေနမိ ေသာေလ၊ ခံစားေနမိေသာ ေအးစက္ၿငိမ္သက္မႈ၊ ၾကားေနရ ေသာ ညဥ့္ေလညင္းႏွင့္ သစ္ရြက္မ်ား ထိခတ္သံတို႔ေၾကာင့္ သစ္ပင္သစ္ရိပ္ သိပ္သည္းေသာ ၿခံ၀န္းက်ယ္တခု သို႔မဟုတ္ လူေနအိမ္ေျခမထူထပ္ေသာ ေနရာတစ္ခုမွာ ကားရပ္လိုက္ၿပီး ဆိုတာ သိေနျပန္သည္။ ေသာ့ေတြ အထပ္ထပ္ဖြင့္ တံခါးေတြ အထပ္ထပ္ျဖတ္ၿပီး အခန္းတခုအတြင္းမွာ က်မကို ထိုင္ေစ သည္အထိ မ်က္စိေပၚက အ၀တ္မည္းႀကီးကို ဖယ္ရွားမေပးၾကပါ။
က်မထိုင္ေနရေသာ ထိုင္ခံုက ပံုမွန္သစ္သားေခြးေျခခံုျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တြဲေလာင္းခ်ထိုင္ထားေသာ က်မ ေျခေထာက္ေတြ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ထိမေနေအာင္ ျမင့္မားေသာ ေနာက္မွီမပါသည့္ ေခြးေျခခံုရွည္ျဖစ္သည္။ ကားေပၚမွာ ခံစားခဲ့ရသည့္ ေအးစိမ့္ မႈက အခန္းထဲေရာက္သြားေတာ့ နည္းနည္း သက္သာသြားသလို ထင္ရ သည္။ သို႔ေသာ္တခါမွမေရာက္ဘူးေသာေနရာ တခုရွိ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္အခန္းတခန္းထဲမွာ ညဥ့္သန္းေခါင္ ေက်ာ္ လင္းခါနီးအခ်ိန္အခါမ်ဳိးႀကီး၌ က်မတေယာက္တည္း ထိုင္ေနရသည္ဆိုသည့္အသိက အ႐ိုးထဲထိ စိမ့္လာ ေစသည္။
ထိုအခန္းထဲတြင္ သူတို႔က က်မကို အ၀တ္မည္းႀကီး မ်က္လံုးစည္းလွ်က္ႏွင့္ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာေအာင္ တေယာက္ တည္းထားခဲ့ၾကသည္။ ဘယ္ေနရာကမွန္းမသိ၊ ခပ္သဲ့သဲ့လြင့္ပ်ံ႕လာေသာ နာရီသံေခ်ာင္း ေခါက္သံေလးခ်က္ကို ၾကားရၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အခန္းထဲ၀င္လာေသာ ေျခသံႏွစ္စံု သံုးစံုကိုၾကားရ၏။ သူတို႔ က်မမ်က္ႏွာေပၚက အ၀တ္မည္းကို ခြာေပးၾကသည္။
စစျခင္းမွာ မ်က္လံုးေတြက ပိတ္စည္းခံထားရတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ျပာမႈိင္းေ၀၀ါးေနသည္။ မ်က္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခပ္ရင္း တစစ ထင္ရွားလာေသာ ျမင္ကြင္းထဲတြင္ က်မေရွ႕မွ စားပြဲခံုကို အရင္ျမင္ရသည္။ ထိုသစ္သားစားပြဲ၏တဘက္ က်မႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ ကုလားထိုင္ႏွစ္လံုးတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေန သည္။ က်န္တေယာက္ကေတာ့ လက္ပိုက္မတ္တတ္ ရပ္လွ်က္ က်မကို အေသအခ်ာ စူးစမ္းၾကည့္ေန၏။
ထိုင္ေနသူႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တေယာက္က က်မကို ေခၚလာသည့္ ေအးစက္စက္မ်က္လံုးႏွင့္သူ။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ အသားညိဳမည္းေသာ္လည္း အနည္းငယ္ၿပံဳးေယာင္သန္း၍ ခုနကလူထက္ေတာ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းဟန္ေပၚေသာ မ်က္လံုးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြရွိသည္။ မတ္တပ္ရပ္ေနသူ၏ မ်က္ႏွာကေတာ့ စားပြဲအလယ္ေလာက္မွာ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ အုပ္ေဆာင္း ပါေသာ မီးလံုးအလင္းေရာင္၏ အေဆာင္အရိပ္ေအာက္တြင္ ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရပါ။
အခန္းက က်မတို႔ သက္ရွိလူသား ေလးဦးသာရွိေသာ စားပြဲ၀ိုင္းႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ အေတာ္က်ယ္၀န္း သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ အခန္းထဲမွာ မီးေခ်ာင္းေတြ ရွိပံုရေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္ ဖြင့္ထားသည့္ မီးလံုးမွ အုပ္ေဆာင္းအမိုးေၾကာင့္ အခန္း အေပၚက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ျဖစ္ေနသည္။ အုပ္ေဆာင္းေအာက္ မီးလံုးမွ နီက်င့္က်င့္ အလင္းေရာင္မ်ားသည္ အခန္းက်ယ္ႀကီး အႏွံ႔ မလံုမေလာက္ ျပန္႔က်ဲက်ေနေလသည္။
က်မ၏ ညာဘက္ ဆယ္ေပနီးပါးအကြာမွာေတာ့ မွန္အမည္းေရာင္ျဖင့္ ကာထားေသာ နံရံတခုရွိသည္။ ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ ကားေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးထားေသာေၾကာင့္ ထိုမွန္အမည္း၏ ေနာက္မွေန၍ လူတခ်ဳိ႕ က်မကို ၾကည့္ေနခဲ့လိမ့္ မည္။ ယခုလည္း ၾကည့္ေနၾကလိမ့္မည္ဟု သိေနသည္။
“ကဲ ...”
မ်က္လံုးေအးစက္သူက က်မနာမည္ကို ပီပီသသႏွင့္ မာမာထန္ထန္ ေခၚလိုက္သည္။ အခန္းအႏွံ႔ မ်က္လံုး ေ၀့၀ဲ စူးစမ္း ေနေသာ က်မက အသိစိတ္အားလံုးကို စုစည္း၍ သူ႔ကို မ်က္လံုးခ်င္း ဆိုင္လိုက္သည္။ က်မတို႔ ႏွစ္ဦး မ်က္လံုးျခင္းဆံုလိုက္ သည္ႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ေအးစက္ေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ေမးခြန္းမ်ား တရစပ္ သြန္က်လာေတာ့သည္။
ထိုေန႔ နံနက္ အ႐ုဏ္က်င္းခ်ိန္မွစကာ က်မ သံုးညႏွင့္ ေလးရက္လံုးလံုး မအိပ္ခဲ့ရပါ။ ေမးၿပီးသား ေမးခြန္းမ်ား ကိုပင္ ေရွ႕ေနာက္ေျပာင္း၊ စကားလံုးမ်ားေျပာင္း၍ ထပ္ကာထပ္ကာေမးၾကသည္။ က်မလည္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေျဖရပါမ်ား တာေရာ မအိပ္ရတာေရာေပါင္း၍ ေခါင္းေတြ မူးေနာက္ ေ၀သီလာသည္။ အထူးသတိ ထား၍ အေျဖေတြကို မလြဲေခ်ာ္ ရေအာင္ ေျဖေနရင္းၾကားမွ တခါတေလ စကားအသံုးအႏႈန္း လြဲသြားမိတတ္ သည္။
“ပထမတခါ ေျဖတုန္းက အဲ့ဒီလို မဟုတ္ဘူး ...”
“ေနာက္တေခါက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ေျပာစမ္း ...”
ထိုအခါမ်ဳိးမွာ ဤသို႔ေသာ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္းသံမ်ားႏွင့္ အတူ က်မ၏ ၀မ္းဗိုက္ႏွင့္ ေက်ာျပင္ မ်ားေပၚသို႔ သူတို႔ေျခေထာက္ေတြလြင့္ပ်ံလာေတာ့သည္။ ထိုေျခေထာက္မ်ားတြင္စစ္ဖိနပ္၀တ္ ေျခေထာက္ ေတြ လည္းပါ။ ကတၱီပါ ဖိနပ္၀တ္ေျခေထာက္ေတြလည္းပါ၊ ႐ႉးဖိနပ္၀တ္ ေျခေထာက္ေတြလည္းပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ ညပိုင္း၌ က်မကိုညလံုးေပါက္စစ္ေမးျခင္း မျပဳၾကေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားေလး မ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္စစ္ေမးသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံေတြကို ၾကားေနရေသာေနရာမွာ အိပ္စက္ေစသည္။ တဖုန္းဖုန္း တဒိုင္းဒိုင္း ႐ိုက္ႏွက္ ကန္ေၾကာက္သံမ်ား၊ နာက်င္စြာ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴသံမ်ားသည္ သံုးေလး ည အိပ္ေရး ပ်က္ခဲ့ရသျဖင့္ ေမွးစင္း ငိုက္က်လာေနေသာ က်မ၏မ်က္လံုးမ်ားကို အိပ္စက္ျခင္းဆီထိ မေရာက္ ေစဘဲ မၾကာခဏ ျပဴးက်ယ္ကာ ထိတ္လန္႔ ေစခဲ့သည္။
သူတို႔က ေန႔စဥ္ ထမင္းတပန္းကန္ေပၚမွာ ဆီမပါ ျပားမပါ၊ ငါးဟင္းတတံုးပံု၍ ေႂကြးသည္။ အိပ္ေရးပ်က္ တာေရာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားတာေရာ၊ ဟင္းက စားခ်င္စဖြယ္မရွိတာေရာ ေပါင္း၍ လံုး၀ စားခ်င္စိတ္မရွိေပမယ့္ က်မ၏ ေရွ႕ခရီးက မေရရာေသးတာမို႔ ရင္ဆိုင္ခံႏိုင္ရည္ရွိေစရန္ ႀကိဳးစား၍ ၀င္သေလာက္ ႀကိတ္မွိတ္စားခဲ့ ရသည္။ တရက္မွာေတာ့ က်မ အလြန္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ကာ မူးေ၀ေနခဲ့သည္။ အကန္အေၾကာက္ ခံထားရ ေသာ ၀မ္းဗိုက္ေတြ ေနာက္ေက်ာေတြကလည္း တစစ္စစ္နာေနသျဖင့္ ထမင္းက မကုန္ပါ။ ထမင္း မကုန္ သျဖင့္ ထမင္းပန္းကန္ကိုလည္း မေဆးျဖစ္လိုက္ပါ။
ေနာက္တေန႔ နံနက္ ထမင္းလာပို႔ေသာအခါ ညက က်မမေဆးမိေသာ ထမင္းပန္းကန္ထဲမွလက္က်န္ ထမင္းေတြကို သြန္ပစ္ၿပီး အေပၚမွေရႏွင့္ ေ၀ါခနဲ ေလာင္းခ် ႐ံုေလာင္းခ်လာခဲ့ေသာ နံေစာ္ေပက်ံေနသည့္ ပန္းကန္ႏွင့္ ထမင္းထပ္ထည့္ ခဲ့၏။ ထမင္းပန္းကန္ကို ျမင္တာ ႏွင့္ က်မ ေ၀ါခနဲထိုးအန္ေတာ့သည္။
ေခါင္းေတြက မူးေနာက္ေနသလို ရင္ေတြေက်ာေတြက ေအာင့္ေနသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ရင္ထဲကလည္း တစစ္စစ္ နာက်င္ေနသည္။ က်မတို႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ အမွန္တရားအတြက္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရမႈေတြ၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာ ခံခဲ့ၾကေသာ က်မတို႔၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေ၀ဖန္ၿခိမ္းေျခာက္ေသာ စကားေတြကို အထပ္ထပ္ၾကားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“ဘာသံေယာဇဥ္နဲ႔ အဲ့ဒီလူကို ကာကြယ္ထိမ္၀ွက္ေပးခဲ့ရတာလဲ”
“ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခ်င္တာလား၊ အဲဒီလူေတြနဲ႔ တပူးတြဲတြဲ ေနခ်င္တာလား”
ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ႏွင့္ ကာကြယ္ထိမ္၀ွက္ေပးမိသူ တစံုတေယာက္က ေယာက်္ားေလး ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ အဲ့ဒီလူအေၾကာင္း ကိုလည္း သူတို႔က တနည္းနည္းႏွင့္ တစြန္းတစသိသြားၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ က်မတို႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ လုပ္ရပ္ေတြကို လူမႈေရးႏွင့္ ေရာေထြးပစ္ကာ သိကၡာတျပားသားမွ မရွိေတာ့ေအာင္ ေျပာၾကေတာ့သည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း အထင္အျမင္လြဲေစေသာ စကားေတြ၊ ထင္ေယာင္ ထင္မွား ေသြးခြဲစကားေတြကိုလည္း သူတို႔ ပါးစပ္မွ မၾကားခ်င္အဆံုး ျဖစ္သည္။
က်မကို ေခၚလာၿပီး ဆယ္ရက္ေျမာက္ နံနက္ခပ္ေစာေစာမွာ က်မရွိေနရာအခန္းထဲ သူတို႔သံုးေလးေယာက္ ၀င္လာသည္။
“ပစၥည္းေတြသိမ္းပါ”
သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚမွ အေငြ႔အသက္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ထိုစကားက က်မ၏ လက္ရွိအေနအထားအတြက္ အေျဖ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ခံစားမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ငါ့ကို အိမ္မ်ားျပန္ပို႔ၾကေတာ့မလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ေတြး ရိပ္ရိပ္ ၀င္ခဲ့မိတာကိုလည္း
၀န္ခံရမည္ျဖစ္ပါသည္။
အခန္းထဲမွ မထြက္မီ သူတို႔က်မမ်က္ႏွာကို အ၀တ္မည္းႀကီးစည္းၾကျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်မကို လာေခၚစဥ္က အသံုးျပဳ ခဲ့သည့္ ကားဟုထင္ေသာ ကားႀကီးေပၚ တက္ေစ၏။ အသံစံုျမည္ေနေသာ ကားႀကီးေပၚတြင္ က်မ အပါအ၀င္ လူေလးငါး ေယာက္သာ ပါသည္ဟု ခန္႔မွန္းရပါသည္။ က်မေဘး တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ေသနတ္ကိုင္ စစ္သားႏွစ္ေယာက္ ၀န္းရံ ထားတာ ေသခ်ာသည္။
ဆယ္ရက္နီးပါးမွ် ေ၀းကြာခဲ့ေသာ လူသံ ကားသံေတြ ၾကားမွာျဖတ္သန္းသြားေနရတာမို႔ ထိုအသံေတြက က်မအတြက္ ထူးဆန္းသလိုျဖစ္ေနသည္။ ထိုအသံမ်ားကို အရသာခံ နားေထာင္ရင္း က်မေရွ႕ဆက္ရဦးမည့္ ခရီးအတြက္ ႀကိဳေတြးစဥ္းစား ေနခဲ့မိသည္။ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေရာက္ မေၾကာက္နဲ႔။ ဆက္ၿပီးရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္။ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးေနဆဲ လူသံေတြ ဆူညံေသာေနရာတခုမွာ ကားရပ္သြားခဲ့သည္။
“ကဲ ... ေရာက္ၿပီ ... ဆင္းေတာ့”
ရင္းႏွီးေနေသာ အမိန္႔ေပးသံတခုအဆံုးတြင္ သူတို႔ က်မမ်က္ႏွာေပၚမွ အ၀တ္မည္းႀကီးကို ခြာခ်လိုက္သည္။ ေ၀၀ါးေနေသာ မ်က္လံုးေတြကို အရင္ဆံုး ၾကည္လင္လာေအာင္ ႀကိဳးစားရျပန္သည္။ ႀကိဳးစားေနရင္းပင္ က်မ ေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာကို စူးစမ္းရ၏။ တစစ ၾကည္လင္လာေသာအျမင္အာ႐ံုထဲတြင္ျမင့္မားေသာ အုတ္နံရံ ႀကီးကို က်မျမင္လိုက္ရသည္။ သူတို႔က က်မကို ထိုအုတ္နံရံေျခရင္းမွ တံခါးေပါက္တခုဆီ ေခၚေဆာင္သြား ၏။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမယ့္ က်မၿပံဳးလိုက္မိသည္။
က်မဘ၀၏ ကာလတခုကို “ေထာင္”ဟူေသာ အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲတြင္ ျဖတ္သန္းရဦးမည္ဆိုတာ ေသခ်ာခဲ့ျပန္ ၿပီ။
ဂ်ပန္နိုင္ငံက ဂ်ီကဲအိေဆးရံုရဲ႕ “ငွက္က်ားပုခက္” လုပ္ငန္းစတဲ့ေန႔မွာပဲ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အထုပ္ၾကီးေတြ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အခု၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းသစ္မွာ စီစဥ္ထားပံုကေတာ့ ေဆးရံုအေဆာက္အဦးရဲ႕မ်က္နွာစာမွာ မလြယ္ေပါက္ေလးတစ္ခုလုပ္ထားပါတယ္။ ဒီအေပါက္ကေန ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုန္ေနတဲ့ သားသည္မိခင္ေတြအေနနဲ႔ မလုိခ်င္တဲ့ကေလးေတြကို လာၿပီးစြန္႔ပစ္ၾကပါတယ္။ လူလည္းမသိေစရဘူး ၊ ကေလးအတြက္လည္း စိတ္ခ်ရေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွေမွ်ာ္လင့္မထားတာကေတာ့ သံုးနွစ္သားကေလးတစ္ေယာက္ လာၿပီးစြန္႔ပစ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတာင္ပိုင္း ကူမာမိုတိုၿမိဳ႕က ေဆးရံုမွာလာၿပီး စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ ကေလးက သူ႔အေမနဲ႔အတူ လာခဲ့တာလို႔ ဆရာ၀န္ေတြကို ေျပာခဲ့တယ္။ ကေလးဟာသူ႔နာမည္ေတာင္ ေျပာျပနုိုင္တဲ့အတြက္ သက္ဆုိ္င္ရာ အာဏာပိုင္ေတြက ကေလးအေဖကို ရွာနုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီသတင္းေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေတြ ေခါင္းနပန္းႀကီးကုန္ၾကတယ္။ ဂ်ိကဲအိေဆးရံုအစီအစဥ္ဟာ မိဘေတြ အလြယ္တကူ ကေလးစြန္႔ပစ္ေအာင္ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳေနတယ္လို႔ ဂ်ပန္ေရွးရိုးစြဲ၀ါဒီေတြက စြပ္စြဲေနၾကခ်ိန္မွာ ဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာပါလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အခုလုိ “ငွက္က်ားပုခက္” စီမံခ်က္ကိစၥ လူေျပာသူေျပာမ်ားေနခ်ိန္ ပိုၿပီးေၾကကြဲစရာအျဖစ္တစ္ရပ္ သံုးရက္ေလာက္အၾကာမွာ ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေမလ ၁၈ ရက္ေန႔က တစ္နွစ္သားကေလးကို ပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔ ထုတ္ၿပီးေရေျမာင္းတစ္ခုထဲ ပစ္ထားလို႔ ဂ်ပန္လူငယ္စံုတြဲတစ္တြဲကို ရဲကဖမ္းဆီးခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္ကလည္း မိဘေတြ ေလာင္းကစား၀ိုင္းမွာ ေလာင္းကစားလုပ္ေနလို႔ ကေလးကို ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ ပစၥည္းထည့္တဲ့ အိမ္ထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့တာ ကေလးဟာအသက္ရႈရပ္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ ကမာၻမွာ ကေလးေမြးဖြားနႈန္း အနိမ့္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္လိုနိုင္ငံမ်ိဳးမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုရတာ အၾကပ္အတည္းႀကီးတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဂ်ပန္ကေလးသူငယ္ေတြ တန္ဘိုးႀကီးႀကီးေပးဆပ္ေနရသလုိ ဂ်ပန္လူ႔အဖဲဲြ႔အစည္းကလည္း ဒီလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ အစည္းေျပေနတဲ့ မိသားစုဘ၀ကိုိ ကယ္တင္ဖို႔ ဂ်ပန္နို္င္ငံအေနနဲ႔ နည္းလမ္းရွာမေတြ႔ရင္ေတာ့ လူဦးေရတိုးနႈန္းနိမ့္က်ေနတဲ့ ဂ်ပန္နိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီကေန႔ ဂ်ပန္မိသားစု အသိုင္းအ၀ို္င္း တျဖည္းျဖည္းက်ဴံ႕လာတာနဲ႔အမွ် မိဘေတြအေနနဲ႔ ဖိအားေပးမႈေတြ ပိုၿပီးမ်ားလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဂ်ပန္လူငယ္စံုတြဲေတြအေနနဲ႔ မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းကေနၿပီး အၾကံဥာဏ္ေတြ ၊ ေထာက္ပံ့မႈေတြ ရခဲ့ေပမယ့္ ဒီတေန႔ကာလမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ျပဖြဲ႔စည္းမႈေတြ တိုးခ်ဲ႕လာတာေတြ ၊ အလုိအေလ်ာက္ စက္ကိရိယာေတြ တပ္ဆင္လာမႈေတြေၾကာင့္ မိသားစုနဲ႔ ဆက္ဆံေရးေတြ အေနေ၀းလာခဲ့ၾကရပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဂ်ပန္စံုတြဲလင္မယားေတြဟာ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုၿပီးအထီးက်န္လာၾကတယ္ လုိ႔ဆိုနုိင္ပါတယ္။ ဒါအတြက္ စိတ္ဖိစီးမႈျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးရွင္မိဘေတြအေနနဲ႕ အစိုးရကိုအားကိုးလာၾကတယ္။ ၂၀၀၅ ခုနွစ္ေလာက္က ကေလးသူငယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးရံုးနဲ႔လားၿပီး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာ ၃၀၀၀၀ ေလာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုနွစ္ကထက္ အဆ ၃၀ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ျပႆနာျဖစ္လာရင္လည္း လြန္မွသိရတဲ့ အေျခအေနဆိုက္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းတဲ့ ဂ်ိကဲအိေဆးရံုက “ငွက္က်ားပုခက္” လုပ္ငန္းေပၚလာရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအစီအစဥ္ကလည္း မေတာ္တဆကိုယ္၀န္ရလာတဲ့ ဂ်ပန္စံုတြဲလူငယ္ေတြအတြက္ ေရြးစရာနည္းလမ္းသိပ္မရွိဘူးဆိုတာ သတိေပးသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလုိျပႆနာျဖစ္လာရင္ စံုတြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တဲ့နည္းသံုးၾကတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တာကို ဥပေဒအရေရာ ကုိယ္က်င့္တရားအရပါ တားျမစ္ထားတာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္၀န္္ဖ်က္ခ်တဲ့နႈန္းက ၂၂.၂ ရာခုိ္င္နႈန္း ( ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ၁၀၀ မွာ ၂၂.၂ ဦး)ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အသက္ ၂၅နွစ္ ေအာက္ေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဂ်ပန္မွာ လက္မထပ္မီ အတူတြဲေနတာေတြ ရွားပါးပါတယ္။ ကိုုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တာေတြ ရိုးေနသေလာက္ ကေလးေမြးစားတယ္ဆိုတာကလည္း မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကေလးေတြအေပၚ အခုလုိ မေတာ္မတရားျပဳမူတဲ့ မိဘျဖစ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈ ျပႆနာေတြ ဂ်ပန္မီဒီယာေတြက အာရံုစိုက္လာတဲ့အတြက္ ဂ်ပန္အေနနဲ႔ အခုလိုၾကီးထြားလာတဲ့ လူမႈေရးအပုပ္ႀကီးကို ရပ္တန္႔ေအာင္လုပ္နို္င္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိလာပါတယ္။ ရုိးရာအစဥ္အလာတန္ဖိုးေတြကို အေလးထားပါတယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အေနနဲ႔ ျပိဳကြဲေနတဲ့ ဂ်ပန္မိသားစုေတြကို ျပန္ၿပီးဖာေထးခ်ဳပ္ေပးနိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ဂ်ပန္က်န္းမာေရး ၀န္ႀကီးဌာနကေတာ့ ကူညီရိုင္းပင္းေရး လုပ္ငန္းသစ္အတြက္ ေငြေၾကးသတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ေစတနာ၀န္ထမ္း လူမႈေရးသမားေတြကို အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ဆုိ္က္ေရာက္ေနတဲ့ မိသားစုေတြဆီသြားၿပီး ကူညီေထာက္ပံ့တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ စလုပ္ေနပါၿပီ ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအစီအစဥ္ဟာ ကံဆိုးရွာတဲ့ အခ်ိဳ႕ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ အရမ္းကိုေနာက္က်ေနပါၿပီ ၊ သို္႔ေသာ္လည္း “ငွက္ဖ်ားပုခက္” အစီအစဥ္ကိုေတာ့ ရပ္ဆိုင္းသြားေစနို္င္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ 
ေနရာက ေန စာဖတ္ေနသည္။