ၡ ေနျပည္ေတာ္၀န္ထမ္းျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ
ေအးခ်မ္းေျမ့ | ဒီဇင္ဘာ၂၅၊ ၂၀၀၇

သူ႔ကိုယ္သူ ႐ုတ္တရက္ စင္ကာပူေရာက္ေနသလားဟုပင္ ထင္လိုက္မိသည္။ လမ္းေတြအားလံုး ေကာင္းမွေကာင္း ဆိုသလို ျဖစ္ေနသည္။ အားလံုးကြန္ကရစ္ခင္းလို႔။ အေဆာက္အဦေတြကလည္း အသစ္စက္စက္၊ ရန္ကုန္နဲ႔တျခားစီ။ သူတို႔ေနရသည့္ အေဆာင္ကို ၾကည့္ဦးမလား၊ ေရမီးအစံုႏွင့္ ကုတင္အိပ္ယာ အျပည့္အစံုႏွင့္ ဘာမွလိုေလေသးမရွိ။

နာမည္ကိုက ခန္႔ခန္႔ျငားျငား၊ ေနျပည္ေတာ္တဲ့၊ သူမ်ားေတြက ေျပာၾကသည္၊ ေနျပည္ေတာ္သြားရတာ စိ္တ္ညစ္စရာ ေကာင္းသည္၊ မသြားခ်င္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ အေကာင္းမျမင္တတ္သည့္ သူမ်ားျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ေကာင္းသည့္ေနရာမွာ အလုပ္လာလုပ္ရတာကိုေတာင္ ေက်နပ္မႈမရွိၾက၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲမ်ား၏ ေစတနာကို နားမလည္ၾက။ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ေစတနာ ေကာင္းသလဲဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာ အေကာင္းဆံုးဆိုသည့္ ဂ်င္နေရတာႀကီး ဒီကိုေရႊ႕ေပးတာပဲၾကည့္။ ရန္ကုန္ ကလူေတြ မီးပ်က္႐ံုမကလို႔ ပ်က္ခ်င္ရာပ်က္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဒီကႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြေလာက္ အေရးမႀကီးဘူး ဟုယူဆေပး သည့္ စူပါဦးေႏွာက္မ်ားကို ေရႊေတာင္ခ်ထားသင့္သည္။ ဂ်င္နေရတာ အသစ္မတပ္ေပးတာကေတာ့ နားလည္ေပးလို႔ ရပါသည္။ သာေကတက ျဖဳတ္လာသည့္ မီးစက္ေလာက္ေကာင္းသည့္စက္ ကမၻာေပၚမွာ မရွိေသးေသာေၾကာင့္ပဲျဖစ္မည္။

သူ အလုပ္စဆင္းသည့္ေန႔မွာဆို သူ႔ကိုယ္သူျမန္မာျပည္မွာ ဆိုတာေတာင္ေမ့သြားသည္။ ႐ံုးခန္းထဲကို ဖိနပ္စီး မ၀င္ရ။ ဘုရား တက္သလို ခၽြတ္ကိုင္မယ္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္ခ်လိုက္ရသည္။ စီးလာသည့္ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး အ၀တ္ဖိနပ္တရံ ေျပာင္းစီးရသည္။ အဲဒီေန႔ ကဆို တေန႔လံုး အလုပ္လုပ္ရတာမေျဖာင့္၊ အလွဴအိမ္ေတြမွာလို ဖိနပ္အခိုးခံမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေသးသည္ အဲဒီေန႔က ဖိနပ္အခိုးမခံရ။ ေနာက္မွ သတိရသြားသည္။ သူကဖိနပ္ ေကာင္းေကာင္းစီးႏိုင္သူမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔ဖိနပ္စုတ္ကို ဘယ္သူမွ မခိုးသလို က်န္၀န္ထမ္းမ်ား၏ ဖိနပ္စုတ္မ်ားကိုလည္း သူစိတ္မ၀င္စားပါ။

သူတို႔ကို ၀န္ၾကီးကိုယ္တိုင္ ႀကိဳဆို ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာၾကားသည္။ အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေစတနာမ်ားကို ထပ္ဆင့္ သိလိုက္ရျပန္သည္။ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာအၿပီးမွာ ၀န္ႀကီးက စားပြဲ ကုလားထိုင္ ႐ံုးအသံုး အေဆာင္မ်ားကို လိုက္ၾကည့္ သည္။ ခံုတလံုးက ေဟာင္းေနသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း အသစ္ႏွင့္ လဲခိုင္းသည္။

“အားလံုးပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားၾက၊ ေဟာဒီ႐ံုးထဲမွာ လြတ္လပ္ေရး မရခင္က ပစၥည္းေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ ဘာမွ မလိုခ်င္ဘူး” ဟုေျပာသြားသည္။ ေကာင္းလိုက္သည့္ေစတနာ၊ လြတ္လပ္ေရးမရခင္က ပစၥည္းမ်ား၊ အေတြးအေခၚမ်ား၊ လစာမ်ား၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား လံုး၀မရွိေတာ့၊ လံုး၀မဟုတ္ေတာ့၊ ဒီေတာ့ သူကလည္း ၀န္ႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္သလို အမီလိုက္ မည္ဟုစဥ္းစားသည္။ အရင္ႏွင့္မတူ တမူထူးျခားမ်ားျပားစြာ၊ လြတ္လပ္ေရး မရခင္ကႏွင့္ ျခားနားစြာ အေၾကြးမ်ားမ်ား တင္ပစ္လိုက္လ်င္ ေကာင္းမလား ဟုေတြးမိသည္။

အေၾကြးမတင္ဘဲခံႏိုင္မလား ေနျပည္ေတာ္မွာ ဆန္တျပည္ (အလယ္အလတ္စား) က်ပ္ ၁၃၀၀၊ ၾကက္အစိ္တ္သား ၁၇၀၀၊ ၂၀၀၀ က်ပ္၊ ငါးသလဲထိုး ၁၀ က်ပ္သား ၈၀၀၊ တျခားမုန္႔မစား လက္ဖက္ရည္မေသာက္ဘဲကို မေလာက္တာ ဆိုေတာ့ ဒါလည္းလြတ္လပ္ေရး မရခင္ကႏွင့္မတူ တမူထူးျခားတာပဲျဖစ္သည္။ သူတို႔အေဆာင္ကေန ႐ံုးကိုဖယ္ရီ ရွိသည္။ နံနက္ ၈ နာရီခြဲ ဖယ္ရီႀကိဳသည္၊ ဖယ္ရီမမီလ်င္ ဆိုက္ကယ္တကၠစီျဖစ္ျဖစ္၊ သံုးဘီးကားျဖစ္ျဖစ္စီးရသည္။ ဒါလည္း ႏိုင္ငံေတာ္က ေစတနာျဖင့္ ရန္ကုန္၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုကာ ရန္ကုန္မွ ဖယ္ရီခပ္လတ္လတ္မ်ား အားလံုးကို ေနျပည္ေတာ္ တကူးတက ေရႊ႕ေပးထားတာ ျဖစ္သည္။ ဖယ္ရီမီေအာင္ထရမွာက သူတို႔ တာ၀န္မ ဟုတ္လား။ မမီရင္ေတာ့ က်ပ္ ၁၂၀၀ ကုန္ပေစေပါ့။

သူကဒုတိယတန္း စာေရးကေလးဆိုေတာ့ သူ႕လစာက က်ပ္ ၃၁၀၀၀ (၂၅ ေဒၚလာ ေက်ာ္ေက်ာ္) ႀကီးမ်ားေတာင္ ရသည္။ သူ႔ရာထူးႏွင့္ က်ပ္ ၃၂၀၀၀ မွာဂိတ္ဆံုးမည္။ သူ႔လိုပဲ စာေရးကေလးျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ တြင္ ႏွစ္လသြားေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီးေနာက္ အေၾကြး က်ပ္ေလးေသာင္းတင္သြားသည္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက် သည့္သူငယ္ခ်င္း၊ သူကေတာ့ အေၾကြးလံုး၀မတင္ႏိုင္၊ သူ႔ကိုယ္သူယံုသည္။ ပိုက္ဆံလိုလ်င္ အေမ့တမတ္သားဆြဲႀကိဳးေလး ေရာင္းေပးလိုက္သည့္ ေငြျဖင့္သံုးမည္။ ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ အေၾကြးတင္ေတာ့မလဲ။ ဒီေလာက္ညံ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ေနာက္မွ အေၾကြးမတင္ေအာင္ ေနနည္းထိုင္နည္း သင္ေပးရဦးမည္။

အေၾကြးမတင္ေအာင္ ေနနည္းထိုင္နည္းမ်ားတြင္၊ အစားအေသာက္ခ်ိဳးျခံေျခြတာျခင္း၊ ကိုယ့္ရွိသည့္ အစားအစာ ဖြက္စား ျခင္း၊ ေစ်းထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ေတြ႕ပါက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရန္ မိမိကအရင္ စမေခၚျခင္းတို႔ ပါ၀င္သည္။

သူတို႔ေနျပည္ေတာ္ ၀န္ထမ္းမ်ားအေပၚ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေစတနာကႀကီးမားလြန္းလွသည္။ ၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ အဲကြန္းက ေအးစိမ့္ေနသည္။ သူဆို အရင္ျဖစ္ဖူးသည့္ ထိပ္ခတ္နာ ျပန္ျဖစ္မလားေတာင္ ထင္ရသည္။ သူတို႔ ၀န္ထမ္းမ်ား ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ားလို အေႏြးထည္ အထူႀကီးမ်ား ၀တ္၍အလုပ္ လုပ္ေနခ်ိန္တြင္ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ေရာက္လာသည့္ အျပင္လူမ်ား ႐ံုးအတြင္း၀င္ခြင့္ မရိွ၊ ႐ံုးတြင္းမေျပာႏွင့္ ႐ံုး၀န္းအတြင္းပင္ ၀င္ခြင့္မရွိ။

အျပင္လူမ်ားအတြက္ ဂိတ္တြင္ ႐ံုေသးေသးေလးေဆာက္ေပးထားသည္။ သစ္ပင္မရွိ ေနပူကဲ်ကဲ်တြင္ ရပ္ေစာင့္ရသည္။ ရပ္မေစာင့္ႏိုင္လ်င္ ကိုယ့္အလွည့္ေက်ာ္သြားမည္။ သူတို႔၀န္ထမ္းမ်ားက မ်က္ႏွာမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပုပ္ထားၾကသည္။ မပုပ္လို႔လည္းမျဖစ္ ဒီမွာက ရန္ကုန္လို ေအာက္ဆိုက္ရတာမဟုတ္၊ ဘာမွမရဘဲႏွင့္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ မထားႏိုင္။ ေနပူထဲကလူမ်ားကို သြားစရာဘာမွမရွိတာသိလ်က္ႏွင့္ အခ်ိန္ခြာခ်ိန္းသည္။ ထိုင္ေစာင့္စရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မရွိ၊ သြားစရာေစ်းက အေ၀းႀကီး က်ပ္ ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ေလာက္ကုန္မွ ေရာက္မည္။ ဒီေတာ့ ေနပူထဲပဲေစာင့္ေတာ့။ တခ်ိဳ႕ဆို ရန္ကုန္ျပန္လႊတ္လိုက္ေသးသည္။ ဟိုဟာလိုသည္၊ ဒီဟာလိုသည္ ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္ ကို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေျပးခိုင္းၾကသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္က သူတို႔၀န္ထမ္းမ်ားကိုလူလို သေဘာထားသည္ဆိုတာကို ေတြးေလသေဘာေပါက္ေလပဲျဖစ္သည္။ အျပင္လူ ေတြကိုေတာ့ လူလိုသေဘာမထားထား မထားထား အေရးမႀကီး။ ေနာက္ၿပီးရွိေသးသည္ သူတို႔ကို မကုန္သင့္တာ မကုန္ရ ေအာင္စီစဥ္ေပးထားသည္။ သူတို႔အေဆာင္နားမွာ ဘာဆိုင္မွမရွိ။ ဘာဆိုင္မွမရွိေတာ့ ဘာမွမကုန္ေတာ့။ ရန္ကုန္မွာဆို ႐ံုးေအာက္ဆင္းလိုက္တာႏွင့္ ဆိုင္ေတြဆိုေတာ့ ခဏခဏစားကာ ခဏခဏ ကုန္သည္။ ဒီမွာက မုန့္႕ဟင္းခါးတပြဲေလာက္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ စားခ်င္လ်င္ ကားခက အသြားအျပန္ ၁၂၀၀ က်ပ္ မုန္႔က ၃၀၀ ဆိုေတာ့ ၁၅၀၀ ေလာက္ကုန္မည္။ ဒီေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့။ မစားျဖစ္ေတာ့၊ မကုန္ေတာ့။

ေနာက္တခုရွိေသးသည္၊ သူတို႔လို၀န္ထမ္းမ်ား တခုခုျဖစ္လ်င္ ျပသရန္ ေဆး႐ံု ေဆးခန္းမရွိ။ ႏိုင္ငံေတာ္က အေျမာ္အျမင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည္။ သူတို႔၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ က်န္းမာသူမ်ားခ်ည္းဆိုတာ သိထားပံုရသည္။ ျခြင္းခ်က္ ေတာ့ရွိ၏။ သူတို႔အားလံုးတပတ္တခါေတာ့ ဖ်ားနာခြင့္ ရွိပါသည္။ အဲဒီေန႔မွာ ဖယ္ရီ ျဖင့္ ပ်ဥ္းမနားပို႔ေပးသည္။ ေဆးခန္းျပ ခ်င္သူမ်ား အဲဒီေန႔မွာျပႏိုင္သည္။ အားအားရွိ ဖ်ားေနနာေနတာမ်ိဳးမျဖစ္ရန္ ႏိုင္ငံေတာ္က တမင္ ေဆး႐ံုေဆးခန္း မထားေပး ျခင္းျဖစ္မည္။

သူတုိ႔၀န္ထမ္းဆိုတာက အစိုးရ၏ ကၽြန္မ်ားဆိုလည္းမမွား၊ ကၽြန္ေတာင္ ႐ိုး႐ိုးကၽြန္မဟုတ္၊ အလြန္အဆင့္ျမင့္သည္။ ေနျပည္ ေတာ္က ကၽြန္မ်ားက ပိုၿပီးအဆင့္ျမင့္ေသးသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား၊ ကိုယ့္ စားရိတ္ကိုယ္သံုးၿပီး ကၽြန္ခံေနၾကသူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိရေပလိမ့္မည္။ အဲဒီအတြက္ဂုဏ္ယူသင့္သည္၊ လြန္ေရာကၽြံေရာ ငွက္ဖ်ားျဖစ္လို႔ ေသ႐ံု၊ ႐ူး႐ံုကေလးကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီးေတာ့မ်ား ေျပာေနရေသးသည္။ ။ [Top]

(ေနျပည္ေတာ္တြင္ သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ အေတြ႕အႀကံဳကို အေျခခံ၍ ေရးပါသည္)