အေတြ႔အၾကံဳသစ္တစ္ခု....

အေတြ႔အၾကံဳသစ္တစ္ခု....

Aung: မႏိုင္းေရ ...... ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ မႏိုင္းဘ၀တစ္ေလ်ာက္မွာ အေပ်ာ္ဆုံးတစ္ေန႔ အေၾကာင္းကုိ စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးေပးပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ေမ့လုိ႔မရႏိုင္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔အေၾကာင္းကုိေပါ့။

ေရႊမန္းသား "ေအာင္" ရဲ႕ အေျပာကို Orange Chit Thu ကပါ ေထာက္ခံခဲ့လို႔ ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ဆိုတာ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔၊ ႏိုင္ငံျခားထြက္တဲ့ေန႔၊ ထီေပါက္တဲ့ေန႔.... စတာေတြ ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ကြ်န္မအတြက္က ေပ်ာ္တဲ့ေန႔ေတြပဲရွိတယ္.. အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ဆိုတာမ်ဳိး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိဖူးဘူး။ ေပ်ာ္တဲ့ေန႔မွာ ရယ္ေမာစရာ၊ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးစရာေတြ ပါမယ္ဆိုတာ မေျပာလည္း သိၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကြ်န္မအတြက္ ေမ့မရတဲ့ေန႔ဆိုျပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ဝမ္းနည္းစရာနဲ႔ ေမ့လို႔မရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့တယ္။ ဝမ္းနည္းစရာကို ေမ့ထားျပီး ေပ်ာ္စရာေတြကိုပဲ ကြ်န္မ မ်ားမ်ားမွတ္ထားပါတယ္။ အခုလည္း (ကြ်န္မအတြက္) အမွတ္တရလည္းျဖစ္၊ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္တဲ့ အျဖစ္တစ္ခုကို ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလး ေရးခ်လိုက္ပါတယ္။

ကြ်န္မအခု သင္ရတဲ့ ကေလးေတြက ၁၂ႏွစ္၊ ၁၃ႏွစ္ အရြယ္ေတြမ်ားတယ္။ သူတို႔အရြယ္က အရာရာ စူးစမ္းစပ္စုခ်င္ၾကတဲ့ အရြယ္ေတြ၊ ဆိုးလို႔ ေပ်ာ္လို႔ ေကာင္းတဲ့အရြယ္ေတြျဖစ္တယ္။ အတန္းထဲမွာ အမ်ားက ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္တဲ့ ရွမ္း၊ အခါ၊ တရုတ္၊ ဝ ေတြျဖစ္တယ္။ "ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္ ေရစားခ်င္တယ္" ဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးေတြေပါ့။ (ေရေသာက္ခ်င္တာကို ဆိုလိုပါတယ္) ကြ်န္မလည္း ရွမ္းလိုက မလည္မဝယ္၊ အခါ၊ ဝလိုက မတတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တယ္။ အတန္းထဲမွာ စကားႏွစ္မ်ဳိး၊ သံုးမ်ဳိးတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာသာျပန္ငွားထားရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အတန္းတက္စ တစ္ေန႔မွာ ရွမ္းမ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္က ကြ်န္မကို လာတိုင္တယ္။ "ဆရာမ.. ဆရာမ.. အားတီ သမီး ရင္ကို လာကိုင္တယ္။ အခုနားက သမီးအေမ ေက်ာင္းလိုက္လာတယ္၊ အားတီကို မေတြ႔လို႔ ဆရာမကို တိုင္တာ" တဲ့။ (ဗမာစကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္သူမို႔ "ရင္"လို႔ သူမသံုးဘူး။ ကြ်န္မက ဖတ္ရ ယဥ္ေက်းေအာင္ ရင္လို႔ သံုးလိုက္တာပါ) တိုက္ရိုက္ၾကီး ေျပာလာတဲ့ စကားေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေၾကာင္သြားတယ္။ နားလည္း ရွက္သြားသလိုပဲ။ သူေျပာတဲ့ အားတီဆိုတဲ့ ရွမ္းေကာင္ေလးက အတန္းထဲမွာ ဟိုလူစ၊ ဒီလူစနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒီေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ရင္ကို စေနာက္ရင္း ထိမိတာလား? သူ တမင္ပဲ သြားကိုင္ခဲ့တာလား မသိဘူး...

ေက်ာင္းသားက ဆရာမကို အားကိုးတၾကီးနဲ႔ တိုင္လာျပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မလည္း "ေအး.. ခဏေန ဆရာမ ဆံုးမေပးမယ္" ဆိုျပီး စာစသင္လိုက္တယ္။ အုပ္ထိန္းသူေတြပါ ပါလာႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကံဳတဲ့ ျပႆနာမို႔ ကြ်န္မ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲ မသိခဲ့ဘူး။ လုပ္သက္က မရင့္ေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳလည္း မရွိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အားတီကို လူသိရွင္ၾကား ဆိုဆံုးမမိရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းသားေတြ ဝိုင္းေလွာင္ၾကမွာလည္း စိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာသင္ရင္း အားတီကို ဘယ္လို ဆံုးမရမလဲလို႔ ကြ်န္မေတြးေနမိတယ္။

အတန္းေျပာင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အားတီကို ကြ်န္မနားေခၚလိုက္တယ္။

"အားတီ .. နင္ သူ႔ကို ဘာသြားလုပ္လဲ" လို႔ ကြ်န္မ ေမးေတာ့ "ဘာမွမလုပ္ဘူး" တဲ့။

"သူ႔ရင္ကို သြားကိုင္တယ္ဆို" ဆိုေတာ့ "ရင္" ဆိုတာကို သူနားလည္ပံု မရလို႔ "ဘာမွမလုပ္ဘူး" ဆိုတာပဲ ျပန္ေျဖတယ္။

"မိန္းကေလးက ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ မတူဘူး။ ေလွ်ာက္သြားမထိ ရဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား" လို႔ ဆရာမၾကီးေလသံနဲ႔ ကြ်န္မ ထပ္ေျပာေတာ့ (နားမလည္ဟန္နဲ႔) "မသိဘူး" တဲ့။ ခက္ေတာ့ေနျပီ..... သူဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို အလြယ္တကူသိေအာင္ ဒီဆရာမ ဘယ္လိုရွင္းရမလဲ မသိ?

"နင္.. ဒီလို သြားလုပ္တယ္ဆို" ဆိုျပီး ရုတ္တရက္ သူ႔ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ကိုင္သလို လုပ္ထည့္လိုက္မွ ပါးစပ္ပိတ္ျပီး သူ ေခါင္းညိတ္သြားေတာ့တယ္။

ကြ်န္မက ရယ္လည္းရယ္ခ်င္၊ လက္သရမ္းခ်င္တဲ့ သူ႔ကို ေဒါသလည္းထြက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကုိ အတည္ဆံုးထားျပီး "ဘယ္လက္လဲ" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူဘာမွ မေျပာဘဲ ညာဖက္လက္ကို ထုတ္ေပးပါတယ္။ တုတ္ယူျပီး ထုတ္ေပးတဲ့ သူ႔ညာလက္ကို ကြ်န္မ ခပ္နာနာေလး ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ရိုက္ထည့္လိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ေယာက္်ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလးက မတူတဲ့အေၾကာင္း၊ လက္သရမ္းျပီး ေလွ်ာက္မထိသင့္ေၾကာင္း၊ ထပ္လုပ္ရင္ မိဘေတြ၊ ေက်ာင္းအုပ္ေတြပါ ပါလာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ ကြ်န္မေျပာတာကို အားတီ နားလည္လား? မလည္လားေတာ့ မသိဘူး။ ကြ်န္မေျပာျပီးတာနဲ႔ အခန္းျပင္ကို သူထြက္သြားလိုက္တယ္။ ကြ်န္မက ေနရာမွာပဲ ရယ္ခ်င္သလိုလိုနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ မဖြယ္မရာ လုပ္ခံလိုက္ရလို႔ ကြ်န္မရယ္ခ်င္၊ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ နားမလည္သူကို နားလည္ေအာင္ လုပ္ျပလိုက္တဲ့ ကိုယ့္အျပဳအမႈကိုပဲ ရယ္ခ်င္မိတာပါ။ ဆရာမတစ္ခ်ဳိ႔ကို ဒီအျဖစ္ေျပာျပေတာ့ သူတို႔လည္း ျပံဳးမိၾကတယ္။ ဒီအျဖစ္က ဆရာမျဖစ္စ အေတြ႔အၾကံဳအျဖစ္ ကြ်န္မဘဝမွာ မွတ္မွတ္ရရ ေမ့မရေအာင္ က်န္ေနခဲ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။

(ေရးခိုင္းတာက တစ္ျခား၊ ေရးတာက တစ္ျခား ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေဆာရီးပါလို႔ း)

ႏိုင္းႏိုင္းစေန

Wednesday, April 29, 2009

ကြ်န္မဖတ္ဖို႔ (၁၁)

(၁) သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေဆာင္းပါ

ကိုင္းကြ်န္းမွီ ကြ်န္းကိုင္းမွီ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘဝမွာ မရွိမျဖစ္သူေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ေႏြးေထြးတဲ့ အေႏြးထည္တစ္ထည္နဲ႔ တူတယ္။ သူတို႔ကို ကိုယ့္ရဲ႕အက်င့္စရိုက္၊ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ လဲလွယ္ခဲ့တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းေကာင္းတန္ဖိုးထားရမယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ဖံုးစာအုပ္ထဲမွာ ဆက္သြယ္ရမယ့္လူ နည္းေနေသးတယ္ဆိုရင္ စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စုေဆာင္းဖို႔ အခ်ိန္မေႏွာင္းေသးပါဘူး။

(၂) လက္လြတ္တတ္ဖို႔ သင္ယူပါ

ဒီအသက္အရြယ္က မရင့္က်က္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘဝမွာ အခ်စ္တစ္ခု၊ ကံတရားတစ္ခု၊ ကိစၥတစ္ခုကို ရယူပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ကိုယ္ခြန္အားမဲ့ခဲ့တဲ့အခါ လက္လြတ္တတ္ဖို႔ သင္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ဒါကလည္း ေနာက္ထပ္ အသစ္တစ္ခုကို စမ္းသပ္ဖို႔ ကိုယ့္အတြက္ အခြင့္အေရး ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ ယံုၾကည္မႈ၊ သတိၱ၊ ၾကိဳးစားမႈေတြ ရွိခ့ဲမယ္ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္မႈက ကိုယ့္အတြက္ပဲျဖစ္တယ္။

(၃) အၾကင္နာ ေမတၱာကို မ်ဳိးပြါးပါ

ကိုယ့္ထက္ ဒုကၡေရာက္ေနသူ၊ ကိုယ့္ထက္ ထိခိုက္နာက်င္ေနသူကို ဒီေလာကၾကီးရဲ႕ အလွအပနဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ကို ခံစားႏိုင္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီပါ။ ဒီလို အၾကင္နာေမတၱာေတြကို မ်ဳိးပြါးပါ။ ကိုယ္သတိမမႈမိခ်ိန္ အဲဒီအၾကင္နာေတြကေန လွပတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြ ဖူးပြင့္လာပါလိမ့္မယ္။ အသံုးဝင္တဲ့ အီးေမးလ္တစ္ေစာင္၊ စာတစ္ပုဒ္၊ တစ္ပိုဒ္ကလည္း အၾကင္နာေတြကို မ်ဳိးပြါးတာပဲျဖစ္တယ္။

(၄) ဂီတကို ႏွစ္သက္ပါ

ဂီတတစ္မ်ဳိး သို႔မဟုတ္ တူရိယာတစ္ခုကို တီးတတ္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္။ ဂီတက ကိုယ့္စိတ္ကို ေဆးေၾကာေပးသလို ကိုယ့္မွတ္ဥာဏ္၊ အေတြးေတြကို ပိုပြင့္ေစတယ္။ ကိုယ္ထင္မွတ္မထားတဲ့ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းေတြကို သယ္ေဆာင္လာေပးတယ္။ ဘဝအတြက္ ခံစားမႈရသာေပါင္းစံု သယ္လာေပးတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ (ကြ်န္မ ဝါးလက္ခုတ္တီးတတ္တယ္)

(၅) ေသာကႏွစ္မ်ဳိးကို ေရွာင္ပါ

ပထမေသာက, က လိုတာမရတဲ့ ေသာက၊ ဒုတိယက အခ်စ္ေၾကာင့္ ခံစားရတဲ့ေသာက ... ဒီေသာကေတြကို ဖုန္ေတြသုတ္သင္သလို စိတ္အိမ္ထဲက လွဲက်င္းထုတ္ပစ္ပါ။ ကိုယ့္ဟာမွန္ရင္ ကိုယ္စီ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။

(၆) ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ သင္ယူပါ

တစ္ခ်ဳိ႕ကိစၥေတြကို လံုးဝ အစျပန္ေဖာ္လို႔မရေအာင္ ေမ့ထားသင့္တယ္။ အခက္အခဲ တစ္ခုၾကံဳခဲ့တိုင္း ရင့္က်က္ၾကီးျပင္းဖို႔ အသိဥာဏ္တစ္ခုတိုးတယ္လို႔ ထင္မွတ္ပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕ ထိခိုက္နာက်င္မႈနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ သင္ယူပါ။ ဒီအသက္အရြယ္က ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို႔ အသံထြက္ ေအာ္ငိုသင့္တဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

(၇) သူ႔ေက်းဇူးကို သိတတ္ပါ

အသုဘတစ္ခါ ပို႔ျပီးတိုင္း သခၤါရတစ္ခါ ရတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခါဖ်ားနာတိုင္း ပိုတန္ဖိုးထားရ ေကာင္းမွန္း သိေတာ့တယ္။ ေက်းဇူးတရားကို မိနစ္၊ စကၠန္႔တိုင္း သတိရသင့္တယ္။ ေက်းဇူးတရားက ကိုယ့္ေဘးက လူေတြကို တန္ဖိုးထားေစသလို ေလာဘ၊ အတၱနဲ႔ ျငင္းခုန္ျခင္းေတြကို ေျပျငိမ္းေစတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ ရင္းျမစ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။

(၈) အလုပ္ကို ျမတ္ႏိုးပါ

အလုပ္က လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ စကားထိုင္ေျပာရတာေလာက္ မလြယ္ကူေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕အသိဥာဏ္နဲ႔ ခြန္အားကို ဆန္းစစ္ေပးေနတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္တန္ဖိုးနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈကို ခံစားေစတယ္။

(၉) သင္ယူျခင္းမွာ မျငီးေငြ႔ပါနဲ႔

စာဖတ္တယ္၊ သင္ယူတယ္ဆိုတာ အသိဥာဏ္၊ ဗဟုသုတေတြနဲ႔ ကိုယ္စကားစျမည္ ေျပာေနသလိုပါပဲ။ တစ္ႏွစ္ကို စာအုပ္(၅ဝ)အုပ္ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕ အသိဥာဏ္၊ နားလည္စြမ္းေတြ တိုးလာပါလိမ့္မယ္။

(၁ဝ) အားကစားလုပ္ပါ

ပိုေနတဲ့အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ပါ။ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ခံစားပါ။ ပ်င္းလို႔ တက္တဲ့ဝိတ္ေတြ မရွိႏိုင္သလို အရြယ္လည္း ႏုပ်ဳိက်န္းမာေစပါတယ္။

မူရင္း .... Google search (聰明人必做的十件事) ထက္ျမက္သူတို႔ လုပ္ေဆာင္သင့္တဲ့ အခ်က္ ၁ဝခ်က္

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။