စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီး၀ယ္တယ္။ စာအုပ္အမ်ားႀကီးကိုလည္း ဖတ္ဖူးတယ္။
ဖတ္ႏိုင္တာထက္ ၀ယ္ထားတာေတြက ပိုေတာင္ေနေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း တကယ့္စာႀကီးေပႀကီး၊ စာေကာင္းေပမြန္လို႔ အမ်ားသတ္မွတ္တာေတြကို
မဖတ္ဖူးဘူး။ ဖတ္ရေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္လည္း မဖတ္ခ်င္မဖတ္ျပန္ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္အေၾ႕ကာင္းကိုယ္ျပန္ေတြးတဲ့အခါ ဘာမွေရေရရာရာမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
သူမ်ားေတြလို ဘာအေတြးအေခၚ၀ိ၀ါဒမွလည္း ခိုင္ခိုင္မာမာမရွိဘူး။
ပီပီျပင္ျပင္ဆိုၿပီး တစ္ခုမွလည္း လုပ္မျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ေဟ့-ဒီမွာ ဆိုၿပီးခ်ျပရမယ့္ဟာ ဘာမွငါ့မွာမရွိဘူး။
အလကားနီးပါးရတဲ့ အေ၀းသင္ရူပေဗဒဘြဲ႕ တစ္ခုရွိတယ္။
နဲနဲႀကိဳးစားၿပီးယူထားရတဲ့ အီလက္ထေရာနစ္ဒီပလိုမာေလးတစ္ခုရွိတယ္။
ေသစာရွင္စာေလာက္ရွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာတတ္တာတစ္ခုပဲ
ငတံုးေတြထက္သာတယ္။ အဲဒါလည္း ဘာမွမဟုတ္ျပန္ဘူး။
ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အသက္အပိုင္းအျခားအလိုက္ အေကာင္းဆံုးလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ပဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္ေပမယ့္ ေသခ်ာစိစစ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း
ဘာမွမဟုတ္ျပန္ဘူး။ တကယ္ဆို ငါဟာအမႈန္ကေလးတစ္မႈန္စာပဲရွိတယ္။

ငါ့မွာ အေမ ကို ခ်စ္တတ္တဲ့စိတ္ရွိတယ္။
ခ်စ္တဲ့သူကို လ်စ္လ်ဴရႈႏိုင္တဲ့ အသည္းႏွလံုးရွိတယ္။
စာေရးသူတစ္ေယာက္ထံမွ ကူးယူထားပါသည္။